‘Bilimsel cehalet’ diye bir şey var olduğunu düşünüyorum. Ne güzel bir oksimoron değil mi? Şöyle açıklayayım. Burada kast ettiğim şey şu: Araştırmadan, bilmeden, bilimde olan son gelişmeleri takip etmeden, yabancı bir kaynaktan bir makale okumadan, bir bilim insanının çalışmasını anlatan bir video izlemeden, bir köşe yazısı okumadan, bazı şeyleri biraz oturup içsel süzgeçten geçirmeden sadece körü körüne bilimi, aklı, mantığı savunduğunu iddia eden cahillerden bahsediyorum.

Muhafazakar kesimi, dar görüşlülük bağlamında eleştiren ama aynı madalyonun diğer yüzü olmaktan öteye gidemeyen kesim. Gözle görünmeyeni asla kabul etmeyen, kabul edene de saygı duymayan, ama kendisi saygı bekleyen çelişkili garip bir güruhtan bahsediyorum.

Google’a bir “ scientific proof that… “diye başlayan bir cümle bile kuracak kapasitesi olmayan bu insanlar, metapsişik alanda yapılan çalışmalarım oluşturduğu yüz yıllık bilgi külliyatını, kayıtları, onca araştırmayı ve emeği yok sayar. Bir de işin trajikomik kısımlarından biri de şudur: o araştırmaları yapanlar da bilim insanlarıdır ve bundan haberleri dahi yoktur. Doktorlar, psikologlar, cerrahlar, kimyagerler, çeşitli bilim insanları vardır bu metapsişik çalışmalarda.

1800’lü yılların tutucu, katı, ‘bilim bilim!’ diye bağıran, at gözlüğü takan insanları gibi davranmaya gerek yok. Şöyle örnek vereyim; o dönemin bilim insanlarından, Allan Kardec, beş dil biliyor, matematik, astronomi, fizik, kimya, psikoloji dersleri veriyor ve bunun yanı sıra birçok bilim kurumunun da üyesi. Hayatının bir döneminde “ acaba mı” deyip ruhsallık ile ilgilenmeye başlıyor ve “o ve bu”nun o ve bu olmadığını görüyor.

Korkan insan gelişemez. İnsanın inandıklarının yıkılması o insanın kıyametidir evet ve kolay değildir. Ama o zaman kendi küçük dünyanda oturup, koca evrene tüm bu varoluşa daracık pencerenden bakmayı tercih ettin diye, senden daha geniş bir pencere ile bakanı eleştirip, penceresine taş atmaya hakkın yok.